เช้าวันต่อมาผมตื่นสายกว่าปกติเล็กน้อย ท้องจึงร้องประท้วงด้วยความหิว
“นารา ทำอาหารเสร็จหรือยัง” ผมส่งเสียงเข้าไปในครัวในตอนที่เดินออกมาจากห้องนอน แต่ไม่มีเสียงขานรับ ผมจึงเดินเข้าไปในครัวแต่ก็ไม่พบเธอ
“นารา” ผมตะโกนเรียกเธอพลางก้าวขาไปยังห้องของเจ้าตัว เมื่อเปิดประตูออกมาก็ไม่พบวี่แววของหญิงสาวแม้แต่น้อย
‘ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ ฉันจะไม่อยู่ให้คุณอึดอัดใจอีกเลย’
ประโยคที่ได้ยินเมื่อคืนดังก้องไปหาอยู่ในหัวของผม ผมกลับมานั่งที่ห้องนั่งเล่น พยายามรวบรวมสติ คิดว่าเธอคงจะออกไปข้างนอก เดี๋ยวก็คงกลับมา แม้ความจริงแล้วเธอจะไม่เคยออกจากบ้านโดยไม่มีผมไปด้วยก็ตาม
ผมลองไปดูที่ตลาดหรือสวนสาธารณะใกล้บ้านก็หาไม่เจอ เวลาผ่านไปจนฟ้าเริ่มมืดนาราก็ยังไม่กลับมา ผมเดินไปมาในบ้านเป็นหนูติดจั่น นึกโกรธตัวเองที่ไม่ซื้อโทรศัพท์มือถือให้เธอ ตอนนี้จึงไม่สามารถติดต่อเธอได้เลย ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง จะเจออะไรไม่ดีหรือเปล่า แถมตอนนี้ฝนก็ตกหนักอีก ผมทำใจร่ม ๆ แล้วบอกกับตัวเองว่าถ้าอีกครึ่งชั่วโมงนารายังไม่กลับมา ผมจะลองออกไปตามหาที่อื่นดู
แกร๊ก
ผมหันขวับไปตามเสียงประตูที่เปิดออก เห็นหญิงสาวที่ผมนั่งคอยมาทั้งวันอยู่ในสภาพเปียกโชก ผมรีบเดินไปหาเธอ จับตัวเธอพลางดูว่ามีส่วนไหนของร่างกายผิดปกติหรือไม่
“เธอหายไปไหนมา!” ผมมองคนที่ทำตาแป๋วเหมือนไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไร
“ฉันออกไปซื้อของแล้วหลงทาง ทำไมคุณต้องเสียงดังด้วย”
“เธอเล่นหายไปทั้งวันไม่บอกไม่กล่าว ฉันนั่งรอเธอมาตั้งแต่เช้า ติดต่อก็ไม่ได้ ออกไปหาแถวนี้ก็ไม่เจอ ฉันก็คิดว่าเธอจะหนีไปแล้ว หรือไม่เธอก็ตกอยู่ในอันตราย จะไม่ให้ฉันโมโหได้ยังไง”
“ข…ขอโทษ”
“เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว วันหลังจะไปไหนก็บอกฉันก่อน”
“อืม ส่วนเรื่องหนี ฉันยังไม่คิดแบบนั้นหรอก เพราะแค่ฉันออกไปซื้อของคุณยังกังวลขนาดนี้” นารายิ้มเผล่
“ใช่ ฉันกังวล เพราะฉันเป็นห่วงเธอมากๆ”
“…”
“นารา” ผมตัดสินใจแล้วหลังจากคิดทบทวนมาทั้งวัน
“…”
“ไม่ไปได้ไหม” ผมไม่อยากปล่อยให้เธอไปไหนอีกแล้ว
“…”
“อยู่กับฉันต่อไปเรื่อย ๆ ได้ไหม ฉันอยากมีเธออยู่ด้วยหลังจากนี้”
นารายิ้มแล้วกุมมือผมเอาไว้
“ได้สิคะ ฉันอยากได้ยินประโยคนี้มานานแล้ว ขอบคุณนะเจตต์”
“ขอบคุณเธอเหมือนกัน” ขอบคุณที่เธอมาเป็นสีสันให้กับชีวิตจืดชืดของผม
ขอบคุณตัวผมที่วาดภาพผืนนั้นในวันนั้น
