พี่ครับมาเป็นแบบให้ผมหน่อย : Alistonut

นิยายสั้นวาย ชาย-ชาย (YAOI)

2 วันต่อมา…

วันนี้ผมนัดพี่จอมทัพมาถ่ายรูปครับ ซึ่งฉากที่เรามาถ่ายก็คือสะพานไม้หลังคณะเกษตร สะพานนี้เป็นทางเชื่อมข้ามฝั่งคลองครับ พอเวลาพระอาทิตย์ใกล้จะตก แสงจะลอดมาตรงช่องของคลองตรงนี้พอดี ทำให้น้ำเป็นระยิบระยับเลยครับ มองผ่านเลนส์กล้องว่าสวยแล้วมองด้วยตาเปล่ายิ่งสวย ผมไม่รอช้าให้แสงจากพระอาทิตย์หมดไป ผมรีบจัดท่าทางให้พี่จอมทัพอย่างรวดเร็ว ผมบอกให้พี่เขายิ้มให้กว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้ คิดถึงเรื่องสนุกๆ ไว้แล้วผมก็ได้ช็อตที่ดีที่สุดมาแล้วครับ ผมแน่ใจว่าไปแต่งอีกนิดหน่อยรับรองว่ารูปต้องออกมาสวยมากแน่ๆ และ 30 คะแนนก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม ต้องชื่นชมนายแบบวันนี้ของผมด้วยครับ เขาตั้งใจทำงานมากเลยสั่งให้ขยับซ้ายนิดขวาน้อยก็ไม่มีบ่นสักคำ

“ขอบคุณมากนะครับพี่ที่มาเป็นแบบให้แล้ว เดี๋ยวผมแต่งเสร็จจะส่งไปให้ดู”

“เออไม่เป็นไร มันก็ไม่ได้ยากอะไรอีกอย่าง กูเองก็ได้ประโยชน์ มีมึงมาช่วยตัดโมตั้ง 1 เดือนก็ดีกูจะได้เบาแรงไปเยอะ ไปเสร็จแล้วก็กลับกันได้แล้ว กูต้องไปตัดโมต่อ เร็วๆ ไอ้น้องนนท์ ก่อนกลับพากูไปกินข้าวด้วย ข้าวเที่ยงยังไม่ได้กินเลยเนี่ย”

“ครับพี่ -_-”
.
.
.

คอนโดxxxxห้องพี่จอมทัพ

หลังจากวันที่พี่มันมาช่วยเป็นแบบให้ผม หลังเลิกเรียนทุกวัน ผมต้องมานั่งตัดโมที่ห้องพี่มันครับ ครั้งแรกที่ก้าวเข้าห้องมาคือ รกมากๆรกจนผมคิดว่าพี่แกหาของเจอได้ยังไง แต่ส่วนมากก็เป็นกระดาษ วัสดุอุปกรณ์การทำงานพี่แกนั่นแหละครับ ดีนะที่ไม่มีงู ระหว่างที่มาช่วยพี่มันตัดโม ก็ยังดีครับที่พี่มันเลี้ยงข้าวผมทุกครั้งที่ไปกินด้วยกัน หรือบางวันก็มีซื้อของมาทำกินเองบ้าง และส่วนมากผมก็เป็นคนทำเ ห็นแก่ที่พี่มันกำลังยุ่งๆ หรอกนะ วิถีเด็กถาปัตย์นี่มันโหดจริงๆ

“พี่แล้วพวกเพื่อนพี่เขาทำทันเหรอ ขนาดพี่มีผมมาช่วยยังจะไม่ทันเลย” ผมถามพี่มันหลังจากรู้ว่างานพี่มันก็เสร็จไป 70 % แล้วครับขนาดมีผมมาช่วยได้หลายวันแล้วนะครับ

“พวกมันก็มีเมียพวกมันช่วยนั่นแหละ” พี่เขาตอบผมแล้วก็ทำงานของเขาไปด้วย เวลาทุกวินาทีมีค่าจริงๆครับ

“แล้วพี่ ไม่มีเมียมานั่งตัดช่วยพี่บ้างเหรอ”

“ก็มึงไงมาตัดช่วยกู กูไม่มีหรอกฟงแฟน เอาเวลาที่ไหนไปหา”

“เพื่อนพี่ยังหามาได้เลย แล้วทำไมพี่หาไม่ได้”

“อันนั้นมันก็เป็นความสามารถของพวกมัน แต่กูไม่มี เอ๊ะ! กูไม่ต้องหาก็ได้นี่หว่า มึงก็นั่งอยู่ตรงนี้ มึงก็หน้าตาโอเคอยู่นาไอ้น้องนนท์ เอางี้ กูจะจีบมึง”

“เห้ย! อะไรของพี่อ่ะอยู่ๆ มาจีบผมทำไม”

“ก็กูโสด มึงเองก็ไม่น่ามีใคร อยู่กับกูทุกวันยังงี้ไม่หวั่นไหวบ้างอ่อ” พี่มันถามเหมือนรู้ทันความคิดผมครับ อยู่ด้วยกันทุกวันกินข้าวด้วยกันทุกเย็น ใครมันจะไม่หวั่นไหวบ้างอ่ะถามจริง พี่มันก็ไม่ใช่คนขี้เหร่อะไรแถมดูแลผมดีเหมือนแม่คนที่2 ถ้าไม่นับเรื่องกวนเบื้องล่างก็เป็นคนดีคนหนึ่งเลย ยิ่งบางวันทำงานดึกผมเองก็ขี้เกียจกลับห้องด้วยก็ได้ห้องพี่มันนี่แหละครับนอน อยู่ด้วยกันเยอะกว่าผมอยู่กับเพื่อนอีก

“พี่เองก็หวั่นไหวนั้นแหละ ผมดูออก” เอาจริงก็ดูไม่ออกหรอกครับ พูดไปงั้นกลัวเสียฟอร์ม

“ก็ถ้าเราหวั่นไหวทั้งคู่ก็มาลองดูๆ กันป่ะล่ะ” พี่มันคงเอาจริงอ่ะครับ ก็เล่นวางงานทุกอย่างลงแล้วเดินมานั่งจ้องตาข้างๆ ผมอย่างนี้อ่ะ

“ก็ได้ ไม่มีอะไรเสียหายอยู่แล้ว” ผมตอบพี่มันไปครับ