โดย : ตรีเนตร
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media
ชีวิตต้องผูกติดกับระเบียบของนายจ้างอยู่ตลอดเวลา แต่ต้องทำใจทนเพราะใช้แรงงานแลกเงินเป็นชีวิตที่ลำบากแสนเข็ญ ไม่มีความเป็นอิสระเสรี ทำงานต้องอยู่ในกรอบระเบียบของนายจ้างอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ต้องทำใจทนเพราะเราต้องการเงินจากกรเป๋าของเขา ถึงมันจะน้อยนิดก้ยังดีกว่าเรานั่งอยู่เฉย ๆ หรือทำไร่ทำนาแล้วขาดทุนไม่คุ้มทำมาก็หลายปีแล้ วต้องมาเป็นลูกจ้างเขาก็เพราะเหตุนี้แหละทำให้ผมพบและประสบกับสิ่งที่ไม่คาตฝันและแปลกประหลาด
มาดูชีวิตลูกจ้างบริษัทเช่นผม ผมเป็นคนงานของบริษัทย้อมผ้าแห่งหนึ่ง ผมมีหน้าที่เป็นช่างของโรงงานในย่านจังหวัดนครปฐม แต่บริษัทดีอยู่อย่างหนึ่ง มีสวัสดิการบ้านพักให้ได้อาศัยที่ซุกหัวนอน
ครับ! ก็ดีอีกอย่างหนึ่งเพื่อเป็นการประหยัดค่าใช้จ่ายในการเช่าบ้าน เพราะปัจจุบันค่าเช่าบ้านนี้แพงหูฉี่ ค่าแรงที่ได้มาเป็นค่าเช่าบ้านหนึ่งส่วน ค่าใช้จ่าย 3 ส่วน เป็นอันว่าหมดกันไม่ต้องเก็บหอมรอมริบ
พูดถึงห้องเช่าที่บริษัทจัดให้ผมอยู่อาศัยนั้น เขาจัดไว้ห้องละ 5 คนมีแต่ผู้ชายล้วน สภาพห้องก็เป็นห้องชั้นหนึ่งเป็นไม้ผุพังล้วน ๆ ประตูหน้าต่างแมววิ่งผ่านได้เป็นสิบๆ ตัว แต่ไม่มีการลักขโมยกัน เพราะพวกผมไม่มีสมบัติมีค่าสักเท่าไหร่ ใครจะขโมยก็เอาไปเถอะ กางเกงยีนส์เก่าๆ ชุดชั้นในขอบขึ้นรา อยากได้ก็เอาไปไม่หวงห้าม ไม่เอาเรื่องเอาราว
ภายในห้องผมนั้นอยู่ด้วยกัน 5 คน ส่วนเพื่อนอีก 4 คน เข้ากะไม่ตรงกับผม คือวันนี้ผมเข้าเช้า เขาจะเข้าบ่าย พอออกจากกะ 4 โมงเย็นก็เตะตะกร้อ เลิกเตะตะกร้อก็ไปอาบน้ำกินข้าวเข้านอน ในห้องของผมมีเตียงนอนเก่าของผม ช่วงกำลังอ่านหนังสือการ์ตูนเพลินๆ อยู่นั้นพลันหูผมก็ได้ยินเสียงผู้จัดการเรียก
“รุ้ง…รู้ง…รุ้ง”
ผมยังไม่แน่ใจว่าจะเป็นผู้จัดการจริงหรือไม่ หยุดอ่านหนังสือและตั้งใจฟังเสียงเรียกอีกที ทันใดนั้นประตูเก่าก็เปิดดังแอ้ด…ผมหันขวับไปดู
ไอ้หยา! มันคนหรือผีกันแน่ ตัวผอมสวมเสื้อผ้าเก่าๆ หัวหยิกๆ หยองๆ มันชะโงกหนเข้ามา พร้อมกับเคลื่อนตัวเข้ามาหา ผมพยายามจะดิ้นเพื่อไถ่ถามอาคันตุกะผู้มาเยือน ผู้อ่านเชื่อมั้ยครับว่าร่างกายผมเหมือนเป็นอัมพาตระดุกกระดิกไม่ได้
“เออ…เออ…เออ”
เพราะพยายามตะเบ็งแล้วเสียงก็เล็ดลอดมาได้มีแต่เสียงร้องเบาๆ มันเดินทื่อเข้ามาหาผม ดวงตาแดงก่ำ และยื่นมือคว้าหมับที่ลำคอของผม ผมตกใจสุดขีด
ดวงตาผมเหลือกลาน มือของมันบีบรัดคอของผมแน่นเข้าทุกขณะ ผมพยายามดิ้นสุดกำลังแต่ไม่ได้ผล มีแต่หัวใจมันจะขาดอย่างเดียว
ผมไม่ทราบจะทำอย่างไร คิดว่าตัวเองตายเพราะผีตนนี้แน่ ทันทีที่ผมจะหมดลมหายใจเฮือกสุดท้ายก็ระลึกถึง พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ บิดามารดาครูบาอาจารย์และท่อง พุทโธ ๆ ๆ ๆ จนเร็วปรื๋อ
เท่านั้นแหละครับ ผีร้ายตนนั้นมันผงะถอนมือออกจากลำคอที่กุมบีบอยู่ และผมได้ยินเสียงประตูเปิด ผมขยับเขยื้อนตัวได้แล้ว ลุงนั่งมองตามร่างของมันไป มันเดินดุ่มตรงไปยังเสาไฟฟ้าใหญ่ข้างถนน แล้วร่างของมันก็เลื่อนหายไปกับแสงไฟฟ้าที่สว่างจ้าบนเสาปูนนั่นเอง!
ผมแทบไม่เชื่อตัวเองที่เกิดมาโดนผีหลอก ดื่มน้ำเสียอึกใหญ่เพราะคอมันแห้งผาก ผมอาบน้ำชำระร่างกายแล้ว จึงมานั่งสวดมนต์ไหว้พระและเข้านอนอีกครั้ง ผมหลับไปได้ไม่นานก็ฝันเห็นเจ้าผีตัวนั้นอีก มันมานั่งข้างๆ เตียงที่ผมนอน มันมาขอข้าวผมกิน และมาขอโทษที่ทำให้ผมตกใจกลัว มันบอกว่าอดอยากมาแรมปี ข้าวปลาอาหารไม่เคยได้กิน จนร่างกายผอมโซ สมองก็เล็กลง มันถูกไฟไหม้ตายข้างเสาไฟฟ้านั่นเอง
พอรุ่งเช้าผมก็ไปเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผม ให้ลุงคนสวนที่มีหน้าที่ดูแลต้นไม้บริษัทฟัง ลุงแกบอกว่า ที่ผมโดนผีหลอกเพราะผีมันมาขอส่วนบุญ ที่มันมาขอในฝันว่าหิวข้าวจะเอาข้าวให้กินเลยก็ไม่ได้ ต้องทำพิธีทางสงฆ์คือต้องไปที่วัดถวายภัตราหารและสังฆทานไปให้เขานั่นเอง
และที่ผมเห็นนั้น มันมาจากข้างเสาไฟฟ้าจริง ๆ เพราะมีคนเมาสุราขับรถพุ่งชนเสาไฟฟ้าและไฟไหม้รถและคลอกร่างชายคนนั้นตาย!
ผมรู้ดังนั้นจึงลางานไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เจ้าผีเคราะห์ร้ายตนนั้น และเดี๋ยวนี้ผมก็ไม่เคยพบมันอีกเลย
ท่านผู้อ่านละเคยพบเห็นเช่นผมหรือไม่ ระวังนะครับมันจะมา เวลาที่เราเคลิ้ม ๆ หลับๆ อยู่ ดูให้ดีอาจจะอยู่ปลายเตียงนอน หรือข้างเตียงเรานอนอยู่ก็ได้