‘จะเป็นไปได้ยังไง ดาววัลแคนที่อยู่ระหว่างดาวพุธกับดวงอาทิตย์ หายไปจากระบบสุริยจักรวาลตั้งแต่ปี ค.ศ. 1950 เหลือเพียงแค่ดาว ‘นพเคราะห์’ ต่อมาใน ปี ค.ศ. 2006 เราตัดดาวพลูโตออกไปอย่างเป็นทางการจึงเหลือแค่ดาว ‘อัฐเคราะห์’ จนกระทั่งเหลือแค่ดาว ‘สัตตเคราะห์’ เมื่อไม่นานมานี้ เพราะเราต้องสูญเสียดาว… เอ่อ … เป็นไปไม่ได้ ใครจะมีชีวิตอยู่มาได้นานขนาดนั้น’
‘ฮ่า ฮ่า ฮ่า …อย่าเพิ่งทำหน้าเครียดไปซิ นักวิทยาศาสตร์ชื่อดังแห่งนครใต้พิภพ นี่ข้าแค่เล่าให้เอ็งฟังเพียงเศษเสี้ยวเท่านั้นนะ ถ้าข้าบอกเอ็งว่าดาววัลแคนไม่ได้หายไปไหน ยังอยู่ที่เดิมนั่นแหละ เอ็งจะเชื่อมั้ย?’
‘เป็นไปไม่ได้ ถ้าดาววัลแคนมีอยู่จริง แล้วทำไมนักดาราศาสตร์รุ่นหลังถึงส่องกล้องดูไม่เห็นล่ะ’
‘แล้วมนุษย์อย่างพวกเอ็งเคยเห็นออกซิเจนไหมล่ะ?’
‘เราไม่เคยเห็นออกซิเจน แต่ที่เชื่อแน่ว่ามันมีอยู่จริง ก็เพราะว่าเราสูดมันอยู่ทุกวันยังไงล่ะ’
‘แสดงว่าต่อให้พวกเอ็งมองไม่เห็น แต่ถ้ามันช่วยพยุงให้ชีวิตของพวกเอ็งอยู่รอด เอ็งก็เชื่อว่ามันมีอยู่จริง ในทางตรงข้าม ถ้าสิ่งนั้นไม่ได้มีส่วนช่วยให้ชีวิตของพวกเอ็งอยู่รอด และมิหนำซ้ำพวกเอ็งก็มองไม่เห็นมันด้วย พวกเอ็งก็จะไม่เชื่อว่ามันมีอยู่จริงอย่างนั้นหรือ?…..พวกเอ็งนี่ก็แปลกนะ ชอบเชื่อคำพูดของคนที่อ้างตัวว่ารู้นั่นรู้นี่อยู่เพียงไม่กี่คน โดยลืม ‘หลักกาลามสูตรกังขานิยฐาน 10’ ของอริยปราชญ์โบราณท่านนั้นไปเสียได้ ทั้ง ๆ ที่ข้าคิดว่าหลักการนั้นน่ะมันใช้ได้ทุกยุคทุกสมัยเลยนะ ตอนที่ เออร์เบน โจเซฟ ลี เวอเลียร์ ค้นพบดาวเนปจูน ก็เป็นเพราะว่าเขาสงสัยใช่ไหมล่ะ ว่าทำไมวงโคจรของดาวยูเรนัสถึงมีความผิดปกติ เขาจึงคิดว่ามีความเป็นไปได้ที่อีกด้านหนึ่งของดาวยูเรนัสน่าจะมีดาวเคราะห์อีกดวงหนึ่งซ่อนอยู่ จนกระทั่งเขาค้นพบดาวเนปจูน แล้วทำไมพวกเอ็งถึงไม่สงสัยบ้างล่ะ ว่าทุกวันนี้ที่ดาวพุธซึ่งพวกเอ็งบอกว่าอยู่ใกล้ดวงอาทิตย์มากที่สุด ทำไมถึงไม่โคจรรอบดวงอาทิตย์เป็นวงกลม แต่กลับโคจรเป็นวงรี อีกทั้งไม่ได้โคจรโดยมีพระอาทิตย์เป็นจุดศูนย์กลางของวงโคจรนั้น … แต่ช่างมันเถอะ พวกเอ็งจะเชื่อข้าหรือไม่เชื่อ มันก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของข้าแล้วล่ะ นี่แค่ ‘เรื่องพื้นๆ’ นะ ถ้าเจ้ารู้ว่าข้าเคยมีชีวิตอยู่ทันเห็นการล่มสลายของทวีปแอตแลนติส ข้าก็นึกไม่ออกจริง ๆ ว่าเจ้าจะทำหน้ายังไง อยากฟังไหมล่ะ ความลับแห่งการล่มสลายของทวีปแอตแลนติสที่นักวิชาการของพวกเอ็งงงงวยกันนักหนาน่ะ …ข้าน่ะรู้แท้ รู้จริง ก่อนที่เจ้าเพลโตจอมเปรื่องนั่นจะเอามาเขียนเล่าเสียอีกนะ’
พูดไปใครเล่าจะเชื่อ ด้วยเหตุนี้ผมก็เลยไม่กล้าพูดมันออกไปให้ใครได้ยิน ว่าผมนับถือแกเสมือนอาจารย์ผู้หนึ่ง ซึ่งก็ดูเหมือนว่าแกจะพอใจที่ผมทำแบบนั้น
