นักเขียนพร่ำเพ้อ ฝันละเมอตัวร้าย : พรพระจันทร์

นิยายสั้นบู๊ แอ็คชั่น สงคราม (Action/ War) นิยายสั้นแนวแฟนตาซี (Fantasy)

บทที่ 1

แรงบีบที่ลำคอไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนลงเลย มีก็แต่จะเพิ่มแรงมากขึ้น มากขึ้นและมากขึ้น คอของฉันเริ่มร้อนผ่าวจากข้างในและเจ็บปวดจนถึงขั้นกลืนน้ำลายลงไปไม่ได้

“ปะ ปล่อย” ฉันพยายามดันมือใหญ่ ๆ ที่แฝงเส้นเลือดนั่นออกแต่มันก็ไรประโยชน์ ฉันสู้แรงของคนอาฆาตตรงหน้าไม่ไหวและในที่สุดฉันก็เลิกพยายาม ก่อนจะหายใจไม่ได้ฉันใช้กำลังเฮือกสุดท้ายในการเอือมหยิบปากกาที่ตกอยู่บนพื้นห้อง มันต้องใช้ความพยามหน่อยแต่ก็นั่นแหละ สำเร็จ ฉันหยิบมันได้

“มีความสุขอมยิ้มลั้นลากับชีวิตของข้าที่ต้องตายอย่างน่าสมเพช สะใจเจ้านักใช่ไหม” คนร่างใหญ่ตรงหน้าพ่นคำพูดใส่หน้าฉัน ดวงตาสีดำนิลนั่นจ้องมองมาอย่างเคืองแค้น เอาละ นับหนึ่งสองสามในใจแล้วแทงมันเลย

‘หนี่ง สอง สาม แทง!!!’

ฉึบ!!

ฉันใช้ปากกาหัวแหลมที่ควานเก็บได้แทงเข้ามือไอ้คนที่มันบีบคอฉันอยู่ ได้ผลมือใหญ่นั่นสลัดออกอย่างรวดเร็วและเจ็บปวด

“อ๊ากกกกกกกกกกกก!! มือข้า!!” ร่างสูงร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวดพลางดิ้นสะบัดมือไล่ความเจ็บ หยดเลือดสีแดงเข้มไหลหยดลงมา บ้างกระเด็นไปทั่วทั้งพื้นห้อง เขาตวัดสายตาคมมามองฉันด้วยความแค้นกว่าเดิมพร้อมทำท่าจะพุ่งเข้ามา

“ถะ ถอยไปนะ ไม่ ไม่งั้นแทงอีกแน่” ได้ผลแหะ หมอนั่นยอมถอยเท้าออกไป

ความเงียบเริ่มเข้าคืบคลานทั่วทั้งห้อง ตอนนี้ฉันทั้งกลัวและสับสนว่านี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น ทำไมตัวละครสมมุติถึงออกมาโลดเล่นมีชีวิต มีเลือดเนื้อในโลกมนุษย์ได้หรืออาจจะเกี่ยวกับแสงจ้า ๆ นั่น หลังจากที่ใช้ความคิดอยู่กับตัวเองสักพักฉันก็เริ่มรู้สึกได้ถึงสายตาอีกคู่ที่กำลังเพ่งจ้องมาที่ฉัน

“นายคือซัลลอส?” ฉันทำใจกล้าถามออกทั้งที่ตัวยังสั่นกลัวอยู่

“ใช่และเจ้าคือนักเขียน มีตัวตนอยู่จริง ๆ สินะ”

“รู้จักนักเขียนด้วยเหรอ?” นี่มันแปลก แปลกเกินไปแล้ว

“ข้าไม่จำเป็นต้องมานั่งตอบคำถาม ข้ามาที่นี่เพื่อฆ่าเจ้าให้ตาย”

“ดะ เดี๋ยวสิ ฆ่าคนมันบาปนะ”

“ทำไมข้าต้องเกรงกลัวบาปอีก ชีวิตข้าที่เจ้าบงการก็ฆ่าล้างโหดคนเป็นจำนวนมากแค่ฆ่าเจ้าอีกคนจะเป็นอะไรไป” บ้าเอ๊ย นี่มันเป็นเรื่องจริงเหรอเนี่ยตัวร้ายในนิยายที่เขียนขึ้นมากำลังยืนฉอดกับฉันอยู่ เคยเห็นแต่ในละคร ในซีรี่ย์มาวันนี้ฉันกลับมาเจอมันด้วยตัวเอง

“เอ่อ คือยังไงก็ใจเย็น ๆ ก่อนนะ เอางี้ไหมเดี๋ยวฉันจะเปลี่ยนเนื้อเรื่องให้” ยังไงซะตอนนี้ทางที่พอจะคิดออกว่ารอดก็คือเปลี่ยนบทให้หมอนี่ไม่ตาย เหนื่อยหน่อยที่ต้องมานั่งแก้แต่มันก็ดีกว่าโดนฆ่าตาย ถึงตัวฉันจะเป็นคนที่ชื่นชอบคนหล่องานดีมากแต่ถ้าต้องมาตายด้วยน้ำมือคนหล่องานดีก็ไม่ไหวนะ ขอเก็บชีวิตไว้ดีกว่า

“แล้วเจ้าจะเปลี่ยนเป็นแบบไหน”

“เอาเป็นว่าไม่ต้องตายเป็นไง นายจะรอดและได้ใช้ชีวิต”