หลังจากนั้นตลอดระยะเวลา 2 ปี ในระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 – 6 หญิงได้ตัวแทนของโรงเรียนในประกวดอ่านทำนองเสนาะ บ้างก็ได้รับรางวัลชนะเลิศ บ้างก็รองชนะเลิศจากการประกวดหลายระดับ ทั้งในระดับอำเภอ ระดับจังหวัดและรวมถึงระดับภาค เธอได้สร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียน…หากแต่สิ่งที่เธอได้รับไม่ใช่แค่รางวัลเหล่านั้น แต่เป็นการยอมรับจากเพื่อน ๆ และคนรอบกาย เมื่อเธอได้แสดงความสามารถของเธอ ได้ทำสิ่งดี ๆ อันเป็นประโยชน์กับคนรอบข้าง…สุดท้ายแล้วเพื่อน ๆ กลับมายอมรับ และภาคภูมิใจในตัวของเธอ….
เรื่องราวของหญิงเป็นเพียงเรื่องราวเล็ก ๆ ของเด็กผู้หญิงในระดับประถมศึกษา หากแต่เป็นเรื่องราวที่สะท้อนถึงสังคมได้อย่างดี ในบางครั้งการแสดงความสามารถหรือการทำสิ่งดี ๆ ก็กลายเป็นเรื่องยาก เพียงเพราะทัศนคติของคนในสังคม ในเรื่องของยอมรับความแตกต่างระหว่างบุคคล และการยินดีเมื่อผู้อื่นได้ดี…บางครั้งความสามารถบางอย่างในตัวเราก็ถูกกดทับไว้ด้วยสายตาของคนรอบข้างและคำวิจารณ์ของสังคม จนอาจทำให้เราไม่มีความกล้าที่จะแสดงมันออกมา…
หากแต่ถ้าความสามารถดังกล่าวเป็นสิ่งที่ดี เป็นสิ่งที่ถูกต้อง และจะเป็นประโยชน์ในการสรรค์สร้างสังคมที่ดีต่อไปได้…จงยืนหยัดและโอบกอดความเป็นตัวเอง ใช้เวลาและความสามารถของตนเป็นเครื่องพิสูจน์ ในวันหนึ่งจากสายตาที่มองคุณเหมือน “ตัวประหลาด” จะกลายเป็นสายตาแห่ง “ความปีติยินดี” ในที่สุด…
อันคุณค่า ในตนเรา นั้นมีอยู่
นับวันสู้ พิสูจน์ตน คนได้เห็น
แม้แสนยาก เนิ่นนานกาล ให้เยือกเย็น
อดทนเช่น เข็ญขึ้นเขา เฝ้าพากเพียร
แม้วันนี้ มีทุกข์ทน คนกล่าวว่า
มากสายตา ชำเลืองมา อย่างเดียดฉันท์
เพียงยืดรับ โอบกอดตน มิไหวสั่น
รอตะวัน รุ่งฟ้าใหม่ ได้มาเยือน
ผลสุดท้าย แม้นไม่พบ ประสบหวัง
มองเป็นดั่ง หลังพระองค์ ทรงปิดไว้
ถูกผิดรู้ ดีชั่วรับ ซึมซับใจ
คงมั่นไซร้ คุณค่าคน ในตนเรา
