[๓]
เมื่อคืน ลูกสาวเข้ามา ‘เยี่ยมอาการ’ ของนางที่ห้อง…ดึกกว่าทุก ๆ คืน
มาก็ไม่ได้มาเปล่า เธอแอบเห็นในมือของลูกสาวมีแก้วใสทรงสูงซึ่งบรรจุนมสดไขมันต่ำสำหรับ ‘รักษา’ กระดูกของคนสูงอายุเข้ามาด้วย พร้อมกับผลไม้ที่มีปริมาณน้ำตาลต่ำมาก ๆ จนหารสหวานไม่ได้อีกหนึ่งจานเล็ก ๆ … ส่วนในดวงตาทั้งคู่ของลูกสาวของเธอนั้นเล่า ก็บรรจุมาเต็มเปี่ยมทั้งคำถาม ความน้อยใจ และคำขอร้อง
เมื่อตอนเย็นนางแอบได้ยินลูกสาวกับหลานชายคนเล็กคุยกันเกี่ยวกับเรื่องทรงผม การถูกทำโทษ และคติความเชื่อที่สืบทอดกันมาแต่โบราณกาล … นางคิดว่ามันก็คงจะเป็นเช่นนั้น เพราะจำได้ว่าแม่ของนางก็สอนนางมาแบบนั้นอีกทีหนึ่งเหมือนกัน
นางเดาว่าคำถามที่จะหลั่งไหลออกมาจากดวงตาผ่านริมฝีปากของลูกสาว ก็น่าจะเกี่ยวข้องกับเรื่องทั้งสามเรื่องนี้ แต่แล้วพอได้ยินลูกสาวเอ่ยปาก นางถึงได้รู้ว่านางคิดผิด
“เมื่อไหร่แม่จะยอมให้หนูพาแม่ไปหาหมอเสียที หนูเป็นห่วงแม่นะ ไม่ใช่ไม่ห่วง มีแม่อยู่กับคนอื่นเค้าก็แค่คนเดียวนี่แหละ หนูขอร้องล่ะแม่…ไปหาหมอกับหนูเถอะ หมอตรวจดูจะได้รู้ว่าเป็นโรคอะไรกันแน่ จะได้รีบรักษากันแต่เนิ่น ๆ ไม่ต้องมากระเสาะกระแสะกันอยู่แบบนี้…ปกติแล้ว หนูก็ไม่เคยขอร้องอะไรแม่เลยนะ”
“เจ้าฟลุ๊คมันงานยุ่งมากเหรอ มันมัวไปทำอะไรอยู่ ช่วงนี้ไม่ค่อยจะเห็นมันกลับบ้าน” นางพยายามเปลี่ยนเรื่องโดยการถามคำถามที่ตัวเองก็รู้คำตอบอยู่แล้วเต็มอก
เมื่อเห็นลูกสาวนิ่ง เงียบ ไม่ตอบ นางก็เลยจำเป็นต้องตอบคำถามของตนเสียเองอย่างอดเสียไม่ได้
คล้ายกับคนบ้าก็ไม่ปาน … นางคิดเองเออเอง
“อ้อ มันคงจะมีธุระน่ะนะ งานบางอย่างคนเราก็คงจะจำเป็นต้องใช้สมาธิเยอะ ๆ มาอยู่บ้านก็เห็นแต่เจ้าแฟรงค์มันชวนพี่ชายของมันออกไปเที่ยวห้าง ดูหนัง นั่งรถเล่นทุกที ไม่ยอมให้พี่มันได้พักได้ผ่อนบ้างเลย”
“ไม่รู้ล่ะแม่ พรุ่งนี้แม่ต้องไปโรงพยาบาลกับหนู”
ลูกสาวของนางเดินออกจากห้องไปทันที เมื่อได้ยินเสียงข้อความ ‘ไลน์’ ดังออกมาจากโทรศัพท์มือถือ ซึ่งทำให้นางแอบคิดไปคนเดียวไม่ได้ ว่าบางครั้งไอ้เจ้าเทคโนโลยีพวกนี้ก็ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นดาบสองคมโดยแท้
คมหนึ่งเอาไว้เชื่อมความสัมพันธ์ของคนที่อยู่ไกลกัน
ส่วนอีกคมหนึ่งก็เอาไว้บั่นทอนความสัมพันธ์ระหว่างคนที่อยู่ใกล้ชิด
‘แม่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้บ่าย ๆ ผมก็จะกลับบ้านแล้ว ผมลาโรงเรียนไว้ครึ่งวัน เรื่องอาการ ‘ดื้อยา’ ของยายน่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เดี๋ยววันพรุ่งนี้ยายต้องได้ไปหาหมอแน่ ๆ … แม่เชื่อผมซิ’
แน่นอนว่าข้อความที่สื่อสารผ่านโปรแกรมแห่งยุคสมัยดังกล่าวนี้ นอกจากเจ้าฟลุ๊คซึ่งเป็นผู้ส่งมันมาแล้ว … ก็คงจะมีแต่ลูกสาวของนางเท่านั้นที่ได้อ่านมัน!
