“นัสเป็นไง… ยืนนิ่งเชียว นี่ตองหนึ่ง เธอจะเป็นเลขาให้ลูก ยังไงแม่ต้องกลับบ้านก่อน”นางพูดไม่เว้นช่องว่างแล้วรีบเอ่ยต่อ “ยายตอง… ฝากท่านประธานด้วยนะ วันนี้ฉันมีธุระด่วนต้องไปทำ ไปล่ะ” แล้วนางก็รีบเดินออกไป ปล่อยให้หนุ่มสาวยืนนิ่งเป็นใบ้
“เอ่อ คือ…” ตองเป็นฝ่ายส่งเสียงขึ้นแต่ไม่รู้จะเริ่มต้นด้วยคำพูดไหนก่อนเมื่ออีกฝ่ายเหมือนยังจูนสมองไม่เข้าที่
“เดี๋ยวยังไงตองจะเอาเอกสารให้คุณ…เอ่อ ท่านประธานดูเพื่อพิจารณานะคะ” เมื่อเธอพูดจบ มนัสวินรีบยกมือขึ้นค้าน
ตองหนึ่งใจห่อเหี่ยว เขายังไม่หายเกลียดขี้หน้าเธออีกหรือ…
“ขอผมทำใจก่อนดีไหมครับ”
“คะ คือ… คุณมนัสวิน ลำบากใจที่ตองมาเป็นเลขาของคุณหรือคะ… งะ งั้นตองจะเรียนคุณนวลทิพย์ให้ท่านหาเลขาคนใหม่ให้นะคะ” เธอเอ่ยน้ำเสียงสั่นจนอีกคนรับรู้ได้ และเมื่อเธอพูดจบรีบหมุ่นตัวเพื่ออกจากห้อง หากแต่มือหนาที่เร็วกว่าคำพูดรีบคว้าหมับข้อมือเรียวไว้ และนั้นทำให้องศาของการทรงตัวของทั้งคู่เสียหลัก ล้มลงไปนอนกองอยู่บนพื้นห้องโดยมีร่างสูงใหญ่ทับตามลงมา
ใกล้ยิ่งกว่าใกล้… เมื่อลมหายใจอุ่นร้อนที่รดผ่านแกมนวล บัดนี้กลายเป็นสีชมพูระเรื่อ ต่างคนต่างหลบสายตากัน ตองหนึ่งออกแรงผลักอกหนาที่หล่นลงมาทามทับจนเกือบหายใจไม่ออก
“ขอโทษนะ” มนัสวินรีบขยับตัวออกห่าง หากเป็นครั้งแรกที่เขาหลุดปากคำนี้ต่อหน้าผู้หญิงที่เขารู้สึกเกลียดมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา คนที่เขาเคยคิดมาตลอดว่าแย่งความรักจากแม่!
“คุ คุณ… มนัสวิน” เหมือนเธอกำลังอยู่ในความฝัน แต่เป็นฝันกลางวัน ที่ไม่อยากตื่น
“ครับ ผมต้องขอโทษด้วย” เขากล่าวคำขอโทษอีกครั้งเหมือนคนทำผิดร้ายแรงอย่างไม่ให้อภัย โดยมือหนาช่วยพยุงร่างบางที่นอนแผ่อยู่บนพื้นเหมือนไม่อยากลุก ทั้งที่ก่อนหน้านั้นออกแรงผลักอกเขาจนรู้สึกเจ็บจุก
“ขอโทษทำไมคะ ก็คุณไม่ได้ตั้งใจนี่คะ”
“… ที่ผ่านมา ที่ฉันทำไม่ดีกับเธอไว้น่ะ” สายตาคมมองลึกไปในดวงตาคู่หวาน ที่เขาไม่เคยมองว่าดี หากแต่ตอนนี้กลับกัน แค่เขาไม่เคยเปิดใจมองต่างหากเล่า…
“คุณมนัสวิน เอ่อ…” คนถูกจ้องราวจะค้นหาความรู้สึก รีบหลบสายตา
“ให้โอกาสผมได้แก้ตัวใหม่นะครับ ผมจะทำตัว… เป็นเพื่อนที่ดีของคุณก็ได้” เขาอยากขอมากกว่าความเป็นเพื่อน แต่ก็กลัวเธอจะตกใจไปมากกว่านี้
“คุณมนัสวิน คุณไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่คุณไม่เห็นตองเป็นศัตรู ตองก็ดีใจจนพูดไม่ออกแล้วค่ะ” เสียงนุ่มหากแต่สั่นพร่าด้วยความดีใจจนยากจะเก็บความรู้สึกไว้ได้
“อย่าพูดแบบนี้ซิ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด” เขากล่าวพร้อมยกนิ้วขึ้นปาดน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้นของสาวตรงหน้า
รู้ใจตัวเองหลังจากที่เขาไม่เห็นตองหนึ่งอยู่ในบ้าน หากแต่เก็บความสงสัยและโหยหาใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าเอาไว้ยามอยู่ต่อหน้า และเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เอง ว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่มารดามอบความรักความเมตตาจนทำให้รู้สึกอิจฉาเพราะกลัวเด็กหญิงกำพร้าพ่อแม่จะมาแย่งความรักจากแม่คนเดียวของเขาจนทำให้เกิดความเกลียดชัง กระนั้นเธอเป็นคนเดียวที่ไม่ทิ้งคนในครอบครัวเขาไปไหน และเธอจะรู้หรือไม่ว่าที่เขาปฏิบัติตามคำแนะนำของหมออย่างเคร่งครัดเพราะอยากออกตามหาผู้หญิงที่เข้าไปอยู่ในใจเขาตอนไหนก็ไม่อาจรู้กลับมา ซึ่งตอนนี้เธอได้อยู่ตรงหน้า เขาจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดมืออีก
หากเธอเปรียบเป็นดอกไม้ชายทางอาจจะไม่มีค่าให้ใครเอื้อมคว้า แต่เขาจะเป็นคนเก็บไว้เองด้วยใจ โดยไม่ปล่อยให้ดอกไม้ดอกนี้หลุดมือและบอบช้ำ… เขาจะไม่เด็ดแค่ดอกไม้เพื่อมาดอมดมและชมแค่ความงาม หากแต่เขาจะปลูกและเพาะพันธุ์ความงามของต้นดอกไม้ด้วยความรักและใช้หัวใจฟูมฟักลงไปในต้นไม้ชายทางต้นนั้นให้เติบโตอยู่ในสายตาเขาตลอดไปตราบนานเท่านาน….
จบบริบูรณ์
