ตอนเย็นพลอยตัดสินใจออกจากบ้านไปอย่างเงียบๆ เธอเดินตรงไปที่โรงเรียนอย่างมุ่งมั่น ใบหน้าของพลอยเรียบนิ่งแต่สายตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เธอเดินมาถึงรั้วข้างโรงเรียนในช่วงพลบค่ำ ที่ตรงนี้เป็นที่เดียวกับที่ที่เธอและเพื่อนของเธอปีนเข้าโรงเรียนไปเพื่อเริ่มการละเล่น
พลอยปีนรั้วเข้าไปในโรงเรียนเธอเดินตรงไปที่ใต้ตึกสอง ทันทีที่เธอมาอยู่ที่ใต้ตึกสองพลอยกับรับรู้ได้ว่าบรรยากาศตอนนี้มันเย็นยะเยือกมากกว่าในวันที่มาครั้งก่อนเสียอีก
“แกอยู่ที่ไหน!! มาสิ!! มาเล่นกัน!! แกซ่อนฉันจะหา!! แกหาฉันซ่อน!!” พลอยตะโกนลั่นด้วยความโกรธเกรี้ยว
สิ้นประโยคที่พลอยลั่นออกไปทุกอย่างก็เงียบสงัด แต่เพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้นฉับพลันก็เกิดเสียงหัวเราะเหมือนที่เธอได้ยินวันนั้น เพียงแต่ครั้งนี้มันไม่ได้อยู่หัวของเธอแต่มันกลับดังก้องไปทั่วชวนให้บรรยากาศน่าขนลุกขึ้นมาฉับพลัน
“หึ ๆ ๆ ๆ ๆ มาแล้ว ๆ หาสิ ๆ หึ ๆ ๆ ๆ ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
เสียงเย็นแหบหัวเราะแล้วพูดอย่างบ้าคลั่ง แล้วเสียงนั้นก็ถอยห่างออกไปเรื่อย ๆ พลอยตัดสินใจวิ่งตามเสียงนั้นไปเธอวิ่งตามเสียงนั้นจนมาถึงตึกเรียนเก่าท้ายโรงเรียน พลอยยืนนิ่งมองหน้าตึกอยู่ชั่วครู่ แล้วเธอก็เดินเข้าไปภายในตึกเรียนเก่าที่ปล่อยร้างนั้น
ทันทีที่พลอยเดินเข้ามาในตึกเสียงหัวเราะนั้นก็ดังสนั่นขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ดูจะหนักยิ่งกว่าเดิม
“มาแล้ว ๆ ซ่อนสิ ๆ หนีสิ ๆ หึ ๆ ๆ ๆ ๆ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ”
เสียงนั้นก้องไปทั่ว พลอยได้แต่หันซ้ายหันขวาไปมาเพื่อที่จะหาที่มาของเสียง ตอนนี้ความโกรธเกรี้ยวที่มีได้หายไปหมดแล้วแต่ความหวาดกลัวกลับตีตื้นเข้ามาแทนที่
พลอยวิ่งไปทั่วทั้งตึก เธอวิ่งไปมาอย่างคนสติแตก แล้วทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมาจับที่ไหล่ของเธอแล้วมีเสียงดังขึ้นมาที่ข้างหู
“เจอแล้ว จับได้แล้ว ฉันชนะ!! หึ ๆ ๆ ๆ ๆ”
“กรี๊ดดดดดดดด!!!”
แล้วนับจากวันนั้นก็ไม่เคยมีใครได้พบเจอเด็กทั้งเจ็ดคนนี้อีกเลย…
.
.
.
“หึ ๆ ๆ ๆ ๆ มาเล่นด้วยกันสิ เธอหาฉันซ่อน เธอซ่อนฉันหา หึ ๆ ๆ ๆ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ”
