วันอาทิตย์ เวลา 4.00 น.
พลอยลุกขึ้นจากเตียงมากดเปิดมือถือดู เมื่อเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาตี 4 แล้ว เธอจึงลุกขึ้นมาแต่งตัว วันนี้พลอยรู้สึกใจสั่นแปลก ๆ แต่จะบอกว่าวันนี้ก็ไม่ถูกเพราะเธอรู้สึกกังวลมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วต่างหาก นั้นจึงทำให้ทั้งคืนเธอไม่ได้นอนเลย เมื่อเธอแต่งตัวเสร็จพลอยก็ค่อย ๆย่องออกจากบ้านไป
แอด~ กึก~
พลอยเปิดและปิดประตูด้วยความระวัง ระหว่างที่เธอยื่นหันหน้าเข้าหาประตูอยู่นั้นเธอก็ได้ยินเสียงบางอย่างเข้า
“พอ.. พลอ… พลอย…” เสียงเบาที่ได้ยินนั้นกำลังเรียกชื่อของพลอยอยู่ ทันทีที่เสียงนั้นชัดขึ้นพลอยก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ข้างหลังเธอ ทันใดนั้นก็มีมือมาจับที่ไหล่ของพลอย
“อ๊าก!! นะโมๆ ๆ ๆ อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลย” พลอยพนมมือตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว
“ไอ้พลอย ฉันเองส้ม” ทันทีที่พลอยได้ยินประโยคนี้ เธอก็รีบหันหลังกลับไปมองแล้วพบว่าเป็นส้มเพื่อนซี้ของเธอจริง ๆ
“ไอ้ส้ม!!”
“ชู่ว~ เบาสิแก อยากให้แม่แกตื่นมาแพ่นกบานรึไง” ส้มเอามือปิดปากพลอย แล้วชะเง้อมองเข้าไปในบ้านของพลอยเพื่อสำรวจดูว่ามีใครตื่นหรือไม่
“แกมาเงียบๆ ฉันก็ตกใจสิ” พลอยจับมือที่ปิดปากของเธออยู่ออกแล้วพูดขึ้น จากนั้นจูงมือส้มเดินออกไป
.
.
.
พลอยและส้มพากันเดินมาจนถึงที่นัดหมาย เมื่อมาถึงที่นัดพลอยก็เจอกับเพื่อนทุกคนที่ยืนคอยอยู่ข้างรั้ว
“เข้าไปกันเถอะแก โรงเรียนตอนฟ้ายังมืดมันหลอนๆ ยังไงก็ไม่รู้” ดินพูดขึ้นพร้อมทำท่าทางหวาดกลัว ซึ่งก็ดูไม่เข้ากับขนาดตัวและหน้าของดินเลยสักนิด
เมื่อได้ยินดังนั้นทุกคนก็เริ่มพากันปีนรั้วเข้าโรงเรียนไป โดยที่เต๋าปีนขึ้นไปนั่งอยู่บนรั้วแล้วค่อยดึงเพื่อนขึ้นไปบนรั้วทีละคน พอเพื่อนทุกคนอยู่ในเขตโรงเรียนหมดแล้วเต๋าก็กระโดดตามลงมา แล้วทั้งเจ็ดก็พากันเดินเข้าไปในโรงเรียนโดยมีเป้าหมายที่ใต้ตึกสอง
.
.
.
ภายในโรงเรียนเงียบสงัด ภายในโรงเรียนมืดแทบจะมองไม่เห็นทางข้างหน้า แต่ทั้งหมดก็พากันเดินมาจนถึงตึกสอง ทั้งหมดจึงพากันเดินเข้าไปใต้ตึก
เมื่อมาถึงจุดหมาย ทุกคนจึงพากันยืนเรียงกันแล้วจับมือกันแล้วก้าวถอยหลัง 3 ก้าว แล้วค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง
“จะซ่อนหรือจะหา มาเล่นด้วยกัน” ทันทีที่ทั้งเจ็ดคนพูดจบก็พลันเกิดไอเย็นชวนขนลุก บรรยากาศที่อึมครึมอยู่ก็ดำนิ่งลงไปลึกกว่าเดิม ทันใดนั้นพลอยก็รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงหัวเราะดังอยู่ในหัว เสียงหัวเราะนั้นทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ เธอรู้สึกว่าเสียงหัวเราะนั้นมันเย็นๆ ไม่เหมือนกับคนปกติทั่วไป
ทั้งเจ็ดคนได้ปล่อยมือจับกันอยู่ออกแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักอย่าง ได้แต่พากันมองหน้าไปมา ยิ่งสร้างความกดดันให้กับทั้งกลุ่มเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
“ไหนบอกว่าหลังจากทำจบแล้วจะรู้เองไงว่าใครเป็นคนซ่อนคนหา” เต๋าก็พูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ก็เขาเล่ากันมาอย่างนั้น” ทั้งกลุ่มที่ได้ยินกันต์พูดอย่างนั้นก็ได้แต่ถอนหายใจ
“เอาเถอะยังไงก็แค่เรื่องเล่า รีบออกจากโรงเรียนกันเถอะ” ปูเป้พูดแล้วเดินนำทั้งกลุ่มไปที่รั้วที่พากันปีนเข้ามา
“ไป ๆ ๆ ๆ แยกย้าย ใครก็ไม่รู้ทำให้เสียเวลา” ฝ้ายที่ได้ยินเต๋าพูดอย่างนั้น ได้แต่อ้าปากค้างแล้วชี้หน้าเต๋าอย่างพูดไม่ออก
