ซ่อนหา : PakGa

นิยายสั้นแนวเขย่าขวัญและระทึกขวัญ (Thriller)

“วิธีแรกก็แบบที่หัวหน้าเล่านั่นแหละ เล่นซ่อนหาเหมือนที่เล่นทั่วๆ ไป  ส่วนอีกวิธีก็คือ ต้องมีผู้เล่นเจ็ดคนให้ทุกคนจับมือกันแล้วก้าวถอยหลัง 3 ก้าว แล้วจากนั้นให้หลับตาแล้วพูดพร้อมกันว่า ‘จะซ่อนหรือจะหา มาเล่นด้วยกัน’ จากนั้นค่อยๆ ลืมตา แล้วก็ปล่อยมือออกจากกัน” ฝ้ายพูดอธิบายขึ้นมาเพื่อตอบข้อสงสัยของเพื่อนทุกคน

“ทั้งเจ็ดคนจับมือกันอยู่ แล้วจะรู้ได้ไงว่ามีใครบ้างที่ต้องซ่อน แล้วใครเป็นคนหา” ดินถามขึ้นทันทีหลังจากที่นั่งฟังฝ้ายอธิบายเสร็จ

“เขาบอกว่าทุกคนจะรู้เองว่า ใครซ่อนใครหาหลัง จากทำตามวิธีนั้นเสร็จแล้วครับ”  กันต์กล่าวตอบคำถามของดินไป

“ไร้สาระ แล้วแกจะเอาเรื่องนี้มาพูดทำไม” เต๋าพูดขึ้น

“ดีมากที่ถาม มาเล่นกัน” ฝ้ายพูดแล้วยกยิ้มที่มุมปากอย่างนึกสนุก

เมื่อสิ้นเสียงฝ้ายทุกคนในกลุ่มก็ได้ส่ายหัวปฏิเสธ ฝ้ายที่เห็นดังนั้นก็ไม่ยอม จึงเกิดสงครามขนาดย่อมขึ้น แล้วในที่สุดเต๋าก็หมดความอดทนกับการเอาแต่ใจของฝ้าย

“ถ้าแกอยากเล่นก็เล่นไปคนเดียวเถอะฝ้าย คนอื่นเขาไม่เอาด้วยก็อย่ามาบังคับ” เต๋าพูดตำหนิฝ้าย

เมื่อฝ้ายได้ยินเต๋าพูดดังนั้น เธอก็พูดโต้เถียงกันไปจนทำให้เพื่อนคนอื่นในกลุ่มเหนื่อยใจ ก็เลยยอมที่จะตามใจฝ้ายเพื่อเป็นการตัดความรำคาญ

“งั้นเอาเป็นว่าตอนเย็นหลังเลิกเรียนทุกคนไปเจอกันใต้ตึกสอง” ปูเป้พูดสรุปการนัดหมาย

“ไม่ได้หรอกครับ” กันต์พูดขัดขึ้น “ตามกฎการเล่นต้องเริ่มวันอาทิตย์ตอนตี 5 เท่านั้นแล้วก็ต้องเริ่มที่โรงเรียนนี้เท่านั้นครับ”

“บ้าเหรอ!! ตี 5 ไม่ไหว ๆ ” ทันทีที่ดินพูดจบด้วยเสียงแหลมสูงอันเป็นเอกลักษณ์ พลอยกับส้มก็มองหน้ากันแล้วพยักหน้าเห็นด้วยกับดิน

“น่านะ ฉันขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวแล้วฉันจะไม่ขออะไรอีกเลย” ทุกคนที่ได้ยินฝ้ายพูดก็ได้แต่ถอนหายใจ

“แล้วแกจะเข้าโรงเรียนยังไง” ปูเป้ถามอย่างเหนื่อยใจ

“ปีนรั้วไง ยากตรงไหน” ฝ้ายพูดขึ้นแล้วยักไหล่ราวกับเรื่องที่ทำเป็นเรื่องเล็กน้อย

“แกจะเล่นให้ได้เลยใช่ไหม” ปูเป้ถามอย่างเบื่อหน่ายกับการกระทำของฝ้าย “ใช่” ฝ้ายตอบเสียงใส

“งั้นก็วันอาทิตย์นี้ตี 4 ครึ่ง เจอกันที่ข้างรั้วโรงเรียนนะครับ เราจะเริ่มการละเล่นตอนตี 5 ใต้ตึกสองตามนี้นะครับ” เมื่อกันต์พูดสรุปทุกคนก็ได้พยักหน้าเป็นการรับรู้ แล้วต่างพากันแยกย้ายไปนั่งที่ของตัวเองเพื่อรอเรียนคาบต่อไป
.
.
.

นับตั้งแต่การพูดคุยในครั้งนี้จบลง ก็ไม่มีใครพูดถึงเรื่องการละเล่นอีกเลย ทุกคนต่างใช้ชีวิตประจำวันตามปกติ มีพบปะเมาท์มอยเรื่องคนอื่นบ้างเป็นธรรมดา เวลาก็ผ่านไปเรื่อย ๆจนมาถึง…