เวลาต่อมา
“เล่มนี้จะทำให้นายสอบ TOEIC ได้พอสมควรเลยล่ะ ส่วนเล่มนี้น่าจะทำให้เข้าใจประวัติศาสตร์มากขึ้น”
“ว้าว คิดถูกจริงๆ ที่ลากมา”
“หา อะไรนะ” สีหน้าของปริ๊นซ์ไม่สบอารมณ์ เพราะต้องมาหาซื้อหนังสือให้เข็มทิศ หลังจากที่ถูกรบเร้าอยู่นาน เพื่อแลกเปลี่ยนจดหมายทั้งๆ ที่ไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ
“ผมให้จดหมายละอะ” เข็มทิศหยิบยื่นให้ ปริ๊นซ์รับมาอย่างลวกๆ
“ทำไมกับอีแค่จดหมายถึงยอมทำตามที่ผมบอกด้วยล่ะ จริงๆ ผมไม่มีสิทธิ์มาเอาจดหมายคุณไปด้วยซ้ำ แต่นี่คุณยอมให้ผมเอาไปแลกกับมาตามที่ขอ เอ๊ะ…หรือว่าคุณจะชอบผมงั้นสิ”
“ฮะ บ้าปะเนี่ย”
“ไม่ใช่เหรอ” เข็มทิศเลิกคิ้วมอง
“เป็นของแฟนน่ะสิ”
“ทำไมต้องทำหน้าเศร้าด้วยล่ะ หรือว่าเป็นรักระยะทางสินะ”
“อืม…ระยะทางแบบคนละโลกเลยล่ะ” ชายร่างเล็กยิ้มแต่แววตายังคงแอบเศร้า
หลังจากนั้นก็ไม่ได้มีเรื่องให้พูดคุยกันอีก
จนกระทั่งอยู่ภายในรถยนต์ของปริ๊นซ์ เหมือนเข็มทิศจะเงียบผิดปกติ จนชายหนุ่มต้องหาเรื่องพูดให้หายเงียบ
“ว่าแต่ทำไมถึงชวนผมมาหาซื้อหนังสืออะไรพวกนี้ล่ะ”
“ก็…คุณน่าจะฉลาด”
“จะบอกว่าตัวเองโง่งั้นเหรอ”
“อาจจะเป็นอย่างนั้น พ่อผมบอกว่าคุณทำงานด้านหนังสือ”
“เอ๋ พ่อนายเป็นใครถึงรู้จักฉัน”
“พ่อผมเป็นเจ้าของไปรษณีย์”
“ที่แท้ก็มาช่วยกิจการนี่เอง ว่าแต่เรายังไม่รู้จักชื่อกันเลยเจอกัน 2 ครั้งแล้ว นายเอาแต่ทำตามใจชอบลากนู้นไปนี่”
“ผมไม่อยากจะบอกชื่อกับคุณหรอก” เข็มทิศเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง นึกอะไรไปก็หงุดหงิดทุกที
“เอ้า ทำไมล่ะ”
“ผมไม่อยากผูกพันธ์กับคุณ” ปริ๊นซ์มองถนนตาปริบๆ นึกคิดว่าอะไรของผู้ชายคนนี้ เจ้าตัวเสียเปรียบแท้ๆ แต่ทำไมต้องมาเจอเด็กกวนประสาทคนนี้ด้วย แต่อีกฝ่ายก็ดูไม่สบอารมณ์ซะเท่าไหร่
“หรือว่าคุณอยากเป็นแฟนกับผมล่ะ”
เอี๊ยด…! เสียงเบรกรถกะทันหัน เข็มทิศแทบจะกระแทกกับหน้ารถ คนขับหน้าแดงแป๊ดท่าทางลนลานในใจ ทำให้เข็มทิศจ้องเขาไม่วางตา
