วันต่อมา
แย่แล้ว ฉันจำได้ว่าจะต้องเดินมาทางนี้ถึงจะเจอลิฟท์นี่นา แล้วทำไมถึงหลงได้ล่ะเนี่ย
อ๊ะ เจอแล้ว!
ฉันรีบพุ่งตัวเข้าไปในลิฟท์พร้อมกับกดที่ชั้นบนสุด ยังไม่ทันหายสงสัยว่าทำไมลิฟท์วันนี้ถึงดูดีกว่าเมื่อวาน ลิฟท์ก็เปิดออกและทำให้ฉันต้องงงงวยอีกรอบ เพราะนี่ไม่ใช่สถานที่ที่คุ้นเคย ฉันเดินออกไปตรงพื้นพรมด้านหน้าประตูใหญ่บานหนึ่ง มองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นใคร จนกระทั่งได้ยินเสียงมาจากด้านหลัง
“ใครน่ะ”
“ข…ขอโทษค่ะ” ฉันหันไปก้มหน้าก้มตาขอโทษ เพราะรู้สึกตัวแล้วว่าตัวเองน่าจะขึ้นมาผิดชั้น ลิฟท์นี่ต้องเป็นลิฟท์ของท่านประธานแน่ ๆ ตายแน่ยัยต้องตา!
“เธอเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่” เสียงทุ้มดังใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ จนฉันเห็นรองเท้าสีดำมันปลาบอยู่ในกรอบสายตา
“ฉันเป็นพนักงานใหม่ที่ชั้น 6 ดูเหมือนว่าฉันจะมาผิดชั้นค่ะ”
“เงยหน้าขึ้น”
ฉันเงยหน้าขึ้นสบตาคนตรงหน้า ร่างสูงโปร่ง ใบหน้าเรียวยาว คิ้วคมเข้ม ริมฝีปากรูปกระจับแบบนี้ ใบหน้าของคนที่ไม่ได้เจอกันหลายปี…
“กวี!”
“เธอ!”
“ค…คุณกวี…ฉันขอโทษที่ขึ้นมาชั้นนี้ค่ะ อย่าเพิ่งไล่ฉันออกนะคะ” ฉันละล่ำละลักบอกคนตรงหน้า เหงื่อเริ่มผุดตามกรอบใบหน้า ความทรงจำในอดีตฉายเข้ามาในหัว อดีตที่ฉันคิดว่าทำผิดต่อเขามันคอยย้ำเสมอว่าเขามีสิทธิจะโกรธฉันยังไงก็ได้ และฉันก็ไม่ควรทำตัวแย่ต่อเขาอีกเท่าไหร่นัก อีกอย่างคือเดาว่าคนตรงหน้าก็คงเป็นบอสสุดโหดที่ใคร ๆ ต่างก็ร่ำลือแน่นอน ถ้าฉันเผลอทำอะไรไม่ถูกใจ มีหวังได้ว่างงานต่อแน่ ๆ
“เหอะ นี่เป็นข้ออ้างอีกหรือเปล่า ไม่ใช่ตั้งใจขึ้นมาเพื่อจะจับบอสบริษัทชื่อดังแล้วหวังรวยทางลัดหรอกนะ”
“ม…ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ” ฉันแอบกัดฟันกรอด
“ดี งั้นก็รีบออกไปได้แล้ว และอย่าหวังว่าเธอจะได้ใช้ชีวิตอย่างสบายใจในบริษัทของฉันเลย” คนตัวสูงเดินผ่านฉันไปที่ประตูบานใหญ่นั่น ก่อนจะเข้าไปและทิ้งให้ฉันยืนนิ่งอยู่หน้าลิฟท์ ไม่แปลกใจเลย เขายังโกรธฉันเรื่องนั้นอยู่สินะ
