1 เดือนผ่านไป
09:00
มหาวิทยาลัย
“ ไปทำไรมาว่ะต้นหน ช่วงนี้มึงดูเหนื่อยๆ นะ” ไฟยเอ่ยถามผมขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“ ช่วงนี้มีติวให้เด็กมอหกคนนึงว่ะเลยไม่ค่อยได้พัก” ผมตอบเพื่อนสนิทออกไปอย่างอิดโรย ไอ้เด็กตั้งแว่นมันไม่ให้ผมได้พักเลยล้ะครับ ตลอด 1 เดือนที่ผ่านมามันยังคงก่อกวนผมไม่เลิก ถึงแม้ว่าจะตั้งใจเรียนมากขึ้นก็จริง แต่ดึกๆ ดื่นๆ มันก็ชอบทักมาหาผมตลอด ไม่รู้ว่าจะอยากถามอะไรหนักหนา
“พักบ้างนะมึง” ทายกล่าวขึ้น ก่อนที่บทสนทนาของพวกเราจะเงียบไป เมื่ออาจารย์เดินเข้ามาสอน
.
.
.
[ LINE NOTIFICATION ]
ตั้งแว่น
[พี่ต้นสนครับ]
[วันนี้พี่จะมากี่โมงอ่ะ]
[ผมมีข้อสงสัยจะถามเยอะเลย]
-Read. –
ต้นหน: เรียนอยู่ เดี๋ยวเลิกเรียนจะเข้าไป
ตั้งแว่น : ครับ
ตั้งแว่น : งั้น พี่ก็ตั้งใจเรียนนะครับ
ต้นหน : เออ มึงก็เลิกทักมากวนกูได้แล้ว
ตั้งแว่น : สติกเกอร์หัวใจ
“มึงยิ้มไรวะต้นหน” เสียงของเฟยเอ่ยขึ้น เรียกสติของผมให้มาสนใจคนข้างๆ
“ห้ะ กูยิ้มหรอวะ” ผมถามมันออกไปอย่างงุนงง ผมเนี่ยนะยิ้ม จะบ้าเถอะ
“เออ ยิ้มกว้างให้โทรศัพท์จนปากจะฉีกแล้วเนี่ย มีเด็กอ่อวะ” ทายแซวผมขึ้นด้วยแววตาแพรวพราว
“เด็กที่ไหนไม่มีหรอก” ผมตอบออกไปอย่างหนักแน่น จะมีเด็กที่ไหนได้ล่ะ ลำพังแค่รับมือกับไอ้ตั้งแว่นคนเดียวผมก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว
“เอ๊ะ เดี๋ยวก็นะ กูเห็นเหมือนช่วงนี้ มึงจะมีเด็กคนนึงไม่ใช่อ่อ ที่มึงสอนอยู่อ่ะ” เฟยว่าขึ้นด้วยสีหน้าแววตาครุ่นคิด
“เออๆ กูเห็นมึงถ่ายมันลงสตอรี่เกือบทุกวันเลย” ทายฝ่ายกลองแต๊กก็ยังคงคอยซับพอร์ตอยู่ตลอด ถ้าเรื่องเรียนมันตั้งใจเหมือนเรื่องเสือก ป่านนี้คงได้เอไปหลายตัวแล้ว
“พวกมึง สนใจเรื่องตัวเองเถอะ” ผมพูดออกไปอย่างปัดๆ
“แหม เดี๋ยวนี้มีความลงความลับ กูว่าข้อสันนิษฐานกูคงเป็นจริงแล้วว่ะไอ้ทาย” พวกมันสองคนมองหน้าส่งสายตาให้กันอย่างเข้าใจ มีแต่ผมที่งงอยู่คนเดียว อะไรวะ ผมเนี่ยนะถ่ายไอ้ตั้งแว่นลงสตอรี่เกือบทุกวันเป็นไปไม่ได้ ไม่เห็นเคยรู้ตัวเลย
.
.
.
16:00
บ้านตั้งแว่น
“มาแล้วหรอพี่ต้นหน” เด็กที่ใส่ชุดนัดเรียนอยู่เอ่ยทักทายผม
“เออๆ นี่กูซื้อขนมมาฝากมึงด้วย” ผมพูดขึ้น พลางชูกล่องซาลาเปาในมือให้มันดู
“หู้ยยยย ขอบคุณค้าบ” ตาลุกวาวเชียวนะไอ้เด็ก
“โอ้ย พี่ตีผมทำไมเนี่ย” น้องมันร้องโวยวายขึ้น เมื่อถูกผมตีเข้าที่มืออย่างแรง
“ยังกินไม่ได้ เอาแบบฝึกหัดมาให้ตรวจก่อน” ผมเอ่ยบอกคนตรงหน้าที่กำลังเบะใส่
“ครับๆ งั้นพี่รอแป๊บนึงนะ”
“นี่” หลังจากที่หายเข้าไปในห้อง น้องมันก็กลับมาพร้อมกับสมุดการบ้านที่ผมให้ไว้เมื่อคราวก่อน
“ดีมาก” ผมว่าพร้อมกับรับเอาสมุดในมือของไอ้เด็กนี่มาตรวจ ผ่านมาแล้ว 1 เดือนความสามารถของมันก็เริ่มเพิ่มขึ้นมากแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของวรรณคดี การจับใจความหรือการออกเสียงที่เถียงกันแทบตายเมื่อเดือนก่อน
“เก่งขึ้นเยอะแล้วหนิ”
“พี่ชมผมอีกแล้วนะครับ” ตั้งแว่นว่าขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มตาแทบจะปิดมาให้ผม
เชี่ย ทำไมมันน่ารักขนาดนี้วะ ไหนจะแก้มพองๆ ที่อมซาลาเปาไว้ในปากนั่นอีก ชิบหายล่ะ อยู่ๆ คำพูดของเฟยและทายมันก็ดังก้องเข้ามาในหัวของผม หรือผมจะหลงรักไอ้เด็กกวนประสาทนี่แบบไม่รู้ตัววะ ขืนเป็นแบบนี้ผมต้องแย่แน่ๆ เลยครับ ผมจะทำยังไงดีล่ะทีนี้
ผมล่ะกลัวใจตัวเองจริงๆ เลยครับ ว่าก่อนที่จะน้องมันจะได้เข้ามหาวิทยาลัย จะได้มาเข้าห้องผมก่อนแทน
