“ไอ้ป๊อก ไอ้ลูกเวร ดูสิลูกหมายังไม่ทันลืมตามึงเอามันมาลากเล่นเสียแล้ว ปล่อยเดี่ยวนี้นะ”
ป๊อกโยนเชือกกล้วยในมือทิ้งยืนมองเฉย ที่อนิจจาลูกหมานอนแน่นิ่งเสียแล้ว นางผันผู้เป็นแม่เช้าไปอุ้มมันขึ้นมา แล้วด่าอีก
“มึงจะทรมานสัตว์มันไปถึงไหนกัน ไอ้ป๊อก ดูสิมันตายแล้ว ถ้าเป็นมึงบ้างจะทำอย่างไร”
“ไม่มีทางหรอกแม่ หมามันเอาเชือกผูกคอฉันไม่ได้หรอก”เจ้าเด็กน้อยเถียง
และไม่ยอมหยุดสร้างบาปแต่เพียงแค่นั้น จับได้แมวสีดำสนิท ตาเป็นประกายเหลืองอ่อน ตัวนี้นางผัน แกรักมาก เนื่องจากเลี้ยงมันแต่เล็ก เจ้าป๊อกเลยยิ่งมีความเกลียดชังเป็นเท่าตัวหาโอกาสลากคอไม่ได้สักครั้ง เหมือนมันจะรู้ นางผันไปไหนมันไปด้วยไม่เคยห่าง จนสบโอกาสแม่ของป๊อกเข้ากรุงเทพฯ ไม่สามารถนำเจ้าดำตัวโปรดไปด้วย จึงถูกจับจนได้แล้วความเป็นวิตถารได้บังเกิดขึ้น ราวกับศรีธนนชัยกลับชาติมาเกิด ป๊อกจับเจ้าดำผูกคอด้วยเชือกกล้วยอย่างทุกตัว เอาไม้กระหน่ำหลังให้มันวิ่งไปตามใต้ถุนเรือน จนเจ้าดำเหนื่อยอ่อน ป๊อกไม่ยอมให้หยุด กระหน่ำตีมัน
เจ้าดำนั้นทายาทไม่ยอมตายง่าย ๆเหมือนจะรอนางผันกลับ มันชักกระตุกอยู่อย่างนั้นเป็นชั่วโมง จุนป๊อกต้องแก้เชือกออก เพราะใกล้เวลานางผันจะกลับเจ้าแมวนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่เป็นนาน นางผันกลับมาไม่เห็นเหมือนเคย ที่เจ้าดำจะวิ่งไปต้อนรับจึงถามป๊อกลูกชาย
“ไอ้ดำไปไหนเจ้าป๊อก”
“จะไปรู้หรือ ไม่ได้เฝ้ามันอยู่นี่”
นางผันเที่ยวตามหา กับร้องเรียกเหมียว ๆ อยู่เป็นนานยังไม่เห็นมันวิ่งมา จึงออกตามจนทั่ว ไปพบนอนแบ๊บอยู่ข้างคูน้ำ นางผันร้องขึ้น
“ไอ้ดำ เอ็งเป็นอะไรไป”
มันผงกหัวขึ้นได้เพียงนิด แล้วอ้าปากร้อง แต่เสียงไม่ออกจากปากเลยมีแต่เลือดไหลมาแทนนางรีบเข้าไปอุ้มเดินฉับๆ มาหาเจ้าป๊อกที่ยื่นเฉยทำเหมือนทองไม่รู้ร้อน
“มึงทำไอ้ดำใช่ไหมไอ้ป๊อก”เอ่ยถามเสียงเครียด
“เปล่า”ตอบหน้าตาเฉย
“แล้วทำไมมันเป็นอย่างนี้
“ร้องไม่มีเสียง เลือดไหลออกมา มึงดูสิ”
“ต้องมึงแน่ ๆ”นางผันจ้องตา
“แน้แม่นี่ชอบกลจริง รักแมวมากกว่าฉันหรือไง ถึงได้ตะคอกอย่างนี้ มันคงไปแดกอะไรจนติดคอจะโทษฉันได้หรือ”ป้อกมองเจ้าดำอย่างเครียดแค้น
แมวเคราะห์ร้ายผงกหัวมองผู้ที่ทำมัน เหมือนจะฟ้องพยายามร้องอีกแต่หามีเสียงไม่มีซ้ำเลือดยังไหลมากขึ้นกว่าเดิม
“เอ็งเป็นอะไรบอกข้าสิเจ้าคำ”นางผันพูดกับมันด้วยความสงสาร
หากนางแหวกขนตรงคอแมวจะรู้เป็นรอยแดงซ้ำ แต่นี่นางผันคงคิดไม่ถึงจึงเอาแต่ด่าลูกชาย ที่ไม่ยอมรับสารภาพ
เจ้าแมวดำคงเจ็บคอเต็มทนกระแอมไอเหมือนดังคนไม่ผิดเสียงแดร๊ก ๆจนเล็อดออกมาอีก มันอยู่ได้แค่เพียงสองสามอาทิตย์จึงตายเพราะกินอะไรไม่ได้เนื่องหลอดคอแตกที่ถูกเชือกรัด
นางผันปักใจเชื่อว่าต้องเป็นเจ้าป็อกลูกชายนี้แน่เป็นผู้ทำ จึงด่าอยู่หลายวัน และสุดท้ายบอกขอให้กรรมตามทันกับเจ้าป๊อกบ้าง